بچه تر که بودم (الان بچم!) پدرم منو برادرمو می برد سینما. اون روزا کمتر کسی سینما میرفت و خوشبختانه ما جزو اون دسته از آدما نبودیم! فیلم ایرانی هم نبود اوایل. همش فیلمای بزن بزن و سیاه و سفید.
منو برادرم لباسامون ست بود. شلوار جین می پوشیدیم که پایینش کش داشت و بالاش گشاد بود (خز خودتونید!) با یه بلوز و کتونی. من یه دست پدرمو میگرفتمو برادرم دست دیگه ش رو. تو پیاده رو از زیر درختای برگ ریز، سرازیری خیابون رو نیم ساعتی میرفتیم و میرسیدیم به سینما. گردنمو به سمت عقب کج میکردم تا ساختمون بلند و بتنی نمورشو ببینم ولی گردنم درد میگرفتو منصرف میشدم. فوری جذب تابلویی میشدم که عکسای فیلمایی که اون هفته قرار بود به نمایش بذارن رو توش میذاشتن. پدرم که بلیط می میرفتیم داخل. صبر میکردیم تا سانس شروع بشه (مطمعن نیستم اصطلاحش این بود یا نه)
از در چرمی زرشکی رنگ که وارد سالن تاریک می شدیم نفسم بند میومد از هیجان. احتمالا 99 درصد نیشم تا بناگوش باز میشد و در عین حال چشمای گردم گردتر میشدن!
پدرم مناسبترین صندلیا رو انتخاب میکرد یا اون آقاهه با چراغ قوه صندلیارو نشونمون میداد (اینم باز یادم نیست - احتمالا هردو)
همیشه یکی از دغدغه هام این بود که صندلیه یه موقع تا نشه من له بشم اون وسط! پاهامم به زمین نمیرسید و آویزون میموند. همیشه خدا پدرم در گوش منو برادرم میگفت شما بشینین من برم خوراکی بخرم. میرفت و یه مدت بعد با خوراکی های روتین و همیگشی دلخواهش بر میگشت: چنتا ساندیس هفت میوه که روش عکس یه گوریل بود - بی تربیت با پاهاش آبمیوه میخورد! و دو تا بسته بزرگ که صدا میدادن و توشون پر از نمیدونم چی بود که خیلی خوشمزه بودن.
من همیشه فکر میکردم اونا فندق شکلاتی هستن (هنوزم که هنوزه حسم بهم میگه اونا فندق شکلاتی بودن) ولی برادرم که تیز تر از منه در همه حال، میگه خاک تو سرت! اونا فندق نبودن! اونا پاپ کورن بودن!
میخوردیم و میاشامیدیم و فیلم میدیدیم. فیلما بیشتر سامورایی بودن. برگشتنی من پرحرفی میکردم احتمالا، و راجع به قهرمان فیلم خیال پردازی میکردم! خونه رسیدنی هم مخ مادرمو میخوردم و ادای شخصیت هارو در میاوردم و تو کف سرنوشت نه چندان رو به راهشون میموندم.
پ.ن: همش دوس داشتم از اون تیغای ستاره ای داشتم و مثل بازیگرای فیلم این ور و اون ور پرتشون کنم ببینم به دیوار میچسبن یا نه!
درباره این سایت